Η Σιωπή ως έγκλημα κατά τον Ποινικό Νόμο

Με αφορμή πρόσφατες αναρτήσεις μου σχετικά με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και των νενο-ναζιστικών μορφωμάτων στην ελληνική κοινωνία, των οποίων συστατικός λόγος αποτελεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος και ο αντισημιτισμός, που ως έννοιες είναι "εκ των ων ουκ άνευ" του συστημικού τους λόγου (sine qua non, όπως θα αρεσκόταν να λέει ο αρχηγός της Χ.Α., Μιχαλολιάκος), ένας φίλος καλός και γνωστός συγγραφέας μοιράστηκε μαζί μου τον προβληματισμό και το ερώτημα, μήπως θα 'πρεπε οι πνευματικοί άνθρωποι να συντάξουν ένα κείμενο όπου θα εκφράζονταν δύο απαιτήσεις: η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος και η ποινικοποίηση της διάδοσης ναζιστικών θέσεων και συμβόλων.

Οφείλω να πω ότι κατ'  αρχήν με ανακουφίζει ως άνθρωπο η ύπαρξη πνευματικών ανθρώπων που ανησυχούν για όσα διεκτραγωδούνται στην κοινωνία της Ελλάδας σήμερα, αλλά είμαι εξαιρετικά δύσπιστος στις νομοθετικές πρωτοβουλίες, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτές δεν συνοδεύονται από γενναία πολιτική βούληση.

Σε ό,τι δε αφορά τα θέματα αιχμής που έθεσε ο αγαπητός φίλος, οφείλω να υπομνήσω ότι υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο, ικανό να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα αυτά. Είναι ο ν. 927/1979 που προβλέπει ως ποινικό αδίκημα την πρόκληση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων λόγω χρώματος, φυλής ή έθνους, ο οποίος το 1984 τροποποιήθηκε με την προσθήκη της λέξης θρησκεία, ενώ με νεότερη τροποποίηση του 2001 δίδεται η δυνατότητα και της αυτεπάγγελτης δίωξης.

Ατυχής ή μη στις προβλέψεις του ο νόμος, ερωτώ ωστόσο: πόσες φορές είδατε την εφαρμογή αυτού, όπως και πολλών άλλων νόμων βέβαια, στην ελληνική κοινωνία; Μία φορά και σε αυτήν ο γνωστός θιασώτης της άρνησης του Ολοκαυτώματος και των ναζιστικών ιδεών Κ. Πλεύρης αθωώθηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, με μια απόφαση που σχεδόν αναγνώριζε ως "επιστημονικό πόνημα" το βιβλίο του Οι Εβραίοι-όλη η αλήθεια. Ενδεικτικά παραθέτω απανθίσματα από το "τεράστιο πόνημα" του:

- «΄Ετσι θέλουν οι Εβραίοι, διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα».

- «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές, δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη».

- «Η όλη των εγκληματική συμπεριφορά δικαιολογεί τας πράξεις των Ναζί εναντίον των και κάτι περισσότερον. Τας δικαιώνει».

- «Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο την Ευρώπη από τους Εβραίους».

- «Τους καταφρονούμε δια την ηθικήν των, δια την θρησκείαν των, δια τας πράξεις των, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωποι».

Η ελληνική πολιτεία πλειοδοτεί σε νομοθετικές πρωτοβουλίες και μεταξύ αυτών σε μια νέα (όχι και τόσο νέα αν σκεφτεί κανείς ότι εκκρεμεί σαν σχέδιο νόμου από τον Φεβρουάριο του 2011), με το σχέδιο νόμου για την "καταπολέμηση ιδιαίτερα σοβαρών μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου σύμφωνα με την Απόφαση-Πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου της 28ης Νοεμβρίου 2008 και την από 7 Μαρτίου 1966 Διεθνή Σύμβαση «περί καταργήσεως πάσης μορφής φυλετικών διακρίσεων» που κυρώθηκε με το Ν.Δ. 494/1970" (το σχέδιο νόμου http://www.opengov.gr/ministryofjustice/?p=1011).

Ακόμα και η καθυστέρηση στην ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου και την ένταξη του στο κείμενο νομοθετικό πλαίσιο, υπονοεί το πολιτικό έλλειμμα ή αλλιώς το έλλειμμα γενναιότητας της ελληνικής Πολιτείας να προασπίσει Έλληνες ή μη πολίτες που απειλούνται με φυλετική, θρησκευτική ή εθνοτική βία.

Όμως η άποψη μου είναι ότι μια θωρακισμένη πολιτισμικά-ιδεολογικά κοινωνία δεν έχει ανάγκη νομοθετικών πρωτοβουλιών για να πράξει τα αυτονόητα: να προλάβει και να αποπέμψει και στη συνέχεια να απομονώσει τα φαινόμενα αυτής της βίας. Αρκεί να μην σιωπά.

Είναι συνεπώς πιο επικίνδυνη η σιωπή των πνευματικών ανθρώπων και αυτή μάλλον θα 'πρεπε να ποινικοποιηθεί, παρά η παρακίνηση σε κενές νομοθετικές πρωτοβουλίες, όταν η ίδια η Πολιτεία (η ίδια η κοινωνία τελικά) δείχνει απρόθυμη να εφαρμόσει. Πρώτα η Κοινωνία στα σπλάχνα της όπου συμβαίνει το γεγονός και στη συνέχεια η Πολιτεία ως εκφραστής της κοινωνικής ανάγκης κι απαίτησης.

Για ο,τιδήποτε συμβαίνει είμαστε απόλυτα όλοι μας συνυπεύθυνοι. Μην τα βάζουμε με την Χρυσή Αυγή -αυτή είναι αρμοδιότητα του ψυχιατρικού ανάκλιντρου. Σε αυτούς που σιωπούν πρέπει να στρέψουμε την κριτική μας. Κι αν ο μέσος πολίτης είναι παρασυρμένος από τον καθημερινό κάματο της επιβίωσης του, ο πνευματικός άνθρωπος, που υποτίθεται ότι είναι σε εγρήγορση και ψάχνει πρώτη ύλη, ας αφήσει για λίγο τις θάλασσες και τα ηλιοβασιλέματα κι ας ακουμπήσει το υπογάστριο της παραπαίουσας κοινωνίας.