Μιλάμε για τη Βέροια του 20ου αιώνα 1910-1925 - Από την Αυτοκρατορία στο Εθνικό Κράτος

Το εικαστικό πρόσωπο της Σίφνου σε τρίπτυχο εκθέσεων

Πλούσιες οι εικαστικές εκδηλώσεις που εγκαινιάζονται λίγο πριν από τον 15αύγουστο στη Σίφνο, με εντυπωσιακότερη αυτήν που τιτλοφορείται «Δωρεές τέχνης προς την Εθνική Πινακοθήκη- 1959-2007 - Επιλογή και εγκαινιάζεται Παρασκευή 10 Αυγούστου στο Παλιό Σχολείο του Κάστρου (σε συνεργασία της Εθνικής Πινακοθήκης ,του Δήμου Σίφνου και του Πολιτιστικού Σύλλογο Σίφνου).

Πρόκειται για την τέταρτη έκθεση μιας «σειράς» με άξονα τα Νέα Αποκτήματα του Μουσείου και τίτλους αντίστοιχα «Νέα Αποκτήματα-1992-2009, Παραστατική Τέχνη» και «Νέα Αποκτήματα-1992-2010, Μέρος δεύτερο : Αφαίρεση - Νέες τάσεις» και «Η αθέατη πλευρά - Σύγχρονη ελληνική τέχνη από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης» που παρουσιάστηκε το 2011.

Εφέτος, η πρώτη δωρεά αφορά το έργο του Βασιλείου, δωρεά του καλλιτέχνη, το 1959 και η τελευταία προέρχεται από τη μεγάλη δωρεά του Δανιήλ, το 2007. Η επιλογή των έργων αφορά κυρίως δωρεές καλλιτεχνών, αλλά και σημαντικά κληροδοτήματα, όπως του Χρήστου Καπράλου, της Νανάς Ησαΐα, της Αγγέλας Νικολάου, και του Σάββα Χαρατσίδη. Κάποια έργα προέρχονται από δωρεές της οικογένειας του καλλιτέχνη, όπως της Ελένης Βακαλό και της Φωτίκας Χατζή-Σικελιώτη. Επίσης, υπάρχουν κάποιες δωρεές του Υπουργείου Παιδείας, όπως ήδη αναφέραμε, ή του Υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών, που αφορά τα έργα του Ανδρέα Βουρλούμη και του Πάρι Πρέκα. Ακόμη, ξεχωρίζουμε και μία δωρεά του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου, σχετικά με το έργο του Δανιήλ Γουναρίδη.

Οι καλλιτέχνες της έκθεσης με αρχαιότερο τον Γιώργο Γουναρόπουλο (1890-1977), είναι κυρίως της γενιάς του 1930, αλλά και της γενιάς του 1960 και 1970 και μόνο νεότερο, τον Γιώργο Κουβάκι (1946). Στη μεγάλη πλειοψηφία πρόκειται για σημαντικούς και γνωστούς καλλιτέχνες, κάποιους λιγότερο προβεβλημένους, ή και αγνώστους με αξιόλογα και ενδιαφέροντα έργα. Από τη γενιά του 1930 συμμετέχουν με έργα οι καλλιτέχνες Λίλη Αρλιώτη (1908-1979), Γιώργος Βακαλό (1902-1991), Σπύρος Βασιλείου (1902-1985), Ανδρέας Βουρλούμης (1910-1999), Αλέκος Κοντόπουλος (1904-1975), Ιφιγένεια Λαγάνα (1915-2004), Νίκος Νικολάου (1909-1986), Αγλαΐα Παπά (1904-1984), Γιώργος Σικελιώτης (1917-1984) και Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906-1994). Από τη γενιά του1960 και του 1970 εκπροσωπούνται οι καλλιτέχνες Γιώργος Βακιρτζής (1923-1988), Δανιήλ Γουναρίδης (1934), Δανιήλ (Παναγόπουλος) (1924-2008), Νανά Ησαΐα (1934-2003), Δημήτρης Μυταράς (1934), Πάρις Πρέκας (1926-1999), Παναγιώτης Τέτσης (1925), Αλέκος Φασιανός (1935), Σάββας Χαρατσίδης (1925-1994) και Τζων Χριστοφόρου (1921). Τέλος, η γλυπτική εκπροσωπείται επάξια με το ιδιαίτερο μπρούντζινο γλυπτό του Χρήστου Καπράλου (1909-1993), Ζεύγος μορφών, του 1971.

Το Σάββατο 11 Αύγουστου στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μαριάνθη Σίμου», στον Αρτεμώνα της Σίφνου εγκαινιάζονται δυο εκθέσεις.

Η πρώτη τιτλοφορείται «Η Σίφνος του Νίκου Μουτσόπουλου: η ποίηση στην αρχιτεκτονική» και αφορά τα αρχιτεκτονικά σχέδια και σκαριφήματα του καθηγητή Νίκου Μουτσόπουλου.
H έκθεση είναι σε επιμέλεια του συγγραφέα Γιώργου Λιόλιου (ο οποίος επιμελήθηκε και τη σχετική ειδική έκδοση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ευρασία»).

Θα διαρκέσει ως τις 25 Σεπτεμβρίου και είναι μια πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου Σίφνου σε συνδιοργάνωση της Κοινωφελούς Επιχείρησης Πολλαπλής Ανάπτυξης του Δήμου Βέροιας, στην αρμοδιότητα της οποίας ανήκει η διαχείριση του Αρχείου του Μουτσόπουλου, που φυλάσσεται στο Διεθνές Ινστιτούτο Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής.

Ο σχεδιασμός της αφίσας της έκθεσης καθώς και του εξώφυλλου της έκδοσης ανέλαβε η Ηλέκτρα Γεωργιάδου (ώς λειτουργίας, καθημερινά από τις 19: 00 ως τις 23:00).
Λίγο αργότερα την ίδια ημέρα, στις 20.30 του Σαββάτου 11 Αυγούστου και πάλι στο Πολιτιστικό Κέντρο Σίφνου «Μαριάνθη Σίμου», εγκαινιάζεται έκθεση που παρουσιάζει μαρτυρίες για την οικονομικο-κοινωνική ζωή της Σίφνου κατά το 18ο αιώνα και 19ο αιώνα.

Το υλικό της έκθεσης είναι φωτογραφικές αποτυπώσεις εγγράφων από την οικογενειακή συλλογή της κας Όλγας Καρατζά και αντικειμένων από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη που αφορούν στην καθημερινή ζωή της Σίφνου.

Εκτίθενται, επίσης, κεραμικά από τη Συλλογή Κοσμά Ξενάκη, που ευγενικά παραχώρησε για τις ανάγκες της Έκθεσης το Σωματείο Αγγειοπλαστών Σίφνου.

Την έκθεση, που επιμελούνται η Φανή Μαρία Τσιγκάκου και η Όλγα Καρατζά, θα εγκαινιάσει ο Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη κ. Άγγελος Δεληβοριάς.

Πηγή: Γιάννης Ζουμπουλάκης, Το ΒΗΜΑ 10.08.2012 

Σημείωμα του Επιμελητή

“Δεν είναι πια πατριωτισμός να καταλαμβάνουμε υψώματα με ξιφολόγχες. Σήμερα πατριωτικό είναι κάτι απλό: να αφήσεις τον τόπο που βρήκες, τη φύση, τα μνημεία, στις επόμενες γενεές καλύτερα από ό,τι τα βρήκες”

                                              Νίκος Μουτσόπουλος

Στα υπόγεια του αρχοντικού των Μορδεχάι στην εβραϊκή συνοικία της Βέροιας, που ο Δήμος της Βέροιας μετέτρεψε σε Ινστιτούτο Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής, φυλάσσεται το ογκώδες αρχείο του καθηγητή, του αρχιτέκτονα, του συγγραφέα, του πολυπράγμονα καλλιτέχνη, του ποιητή της μετροταινίας Νίκου Μουτσόπουλου.

Είχα την χαρά να αναδιφήσω στο τεράστιο αρχείο αυτού του ζωντανού θρύλου της αρχιτεκτονικής, στο υπόγειο του αρχοντικού του παπού-Γιονά Μορδεχάι που κάποτε χρησίμευε ως στάβλος. Ριζόχαρτα, διαφάνειες, φωτογραφίες και βιβλία, συνθέτουν τον μαγικό κόσμο του υπογείου και αναπαριστούν το χαμένο τοπίο της ηπειρωτικής και της νησιωτικής Ελλάδας, της νότιας Βαλκανικής (από τη Ρουμανία ως την Πελαγονία) αλλά και της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για έναν γεωγραφικό χώρο κυριολεκτικά οργωμένο και χαρτογραφημένο από τη λαχτάρα του Μουτσόπουλου και πολλών φοιτητών του να διασώσουν το χρώμα και τις γραμμές του πολιτισμικού φορτίου του κτισμένου χώρου. Όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε κάποτε «όποια πέτρα και αν σηκώσεις, τη γνωρίζει ο Μουτσόπουλος».

Από το αρχείο του για τη Σίφνο, όπως ανάλογο σε ποιότητα και ποσότητα υπάρχει για πάρα πολλούς νησιωτικούς και ηπειρωτικούς χώρους της Ελλάδας (και όχι μόνον), και το οποίο αριθμεί περί τα ενενήντα και πλέον σχέδια, επιλέχθηκαν τριάντα οκτώ αντιπροσωπευτικά δείγματα, τα οποία διαχωρίστηκαν σε τρεις ενότητες (σπίτια κι εργαστήρια, πλακόστρωτα, διακοσμητικά και αντικείμενα χρήσης).

Ξέχωρα από αυτά εκτίθενται και έξη σκαριφήματα τα οποία είχαν συμπεριληφθεί στην έκδοση μερικών έργων από τη διαδρομή του Μουτσόπουλου ως ζωγράφου και την οποία είχε επιμεληθεί και εκδώσει ο ποιητής και εκδότης της Διαγωνίου Ντίνος Χριστιανόπουλος με τον τίτλο Αναμνήσεις που εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976.

Ο επισκέπτης της έκθεσης έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την Σίφνο των αρχών της δεκαετίας του ’60 μέσα από τη γεωμετρία των αρχιτεκτονικών σχεδίων, τα οποία αποτυπώνοντας την αδιατάρακτη τότε ακόμα Σίφνο δίδουν μία εικόνα των όψεων, των κατόψεων και γενικά των μορφών του δομημένου τοπίου του νησιού. Από το Φάρο ως το Βαθύ και τον Πλατύ Γιαλό, και από το Κάστρο ως τα Εξάμπελα και τις Καμάρες.

Το «Αρχείο της Σίφνου» αριθμεί μια ευάριθμη παραγωγή αποτυπώσεων: όψεις, κατόψεις και τομές από σπίτια, οικιστικά μέτωπα κι εκκλησίες, πλακόστρωτα, τσικαλαριά, παραδοσιακούς μηχανισμούς, κινητά και διακοσμητικά στοιχεία. Ευτυχώς η Σίφνος διατηρεί ακόμα πολλά από τα μορφολογικά ιδιότυπα της, ωστόσο το «Αρχείο της Σίφνου» του Μουτσόπουλου αναδεικνύει αρχιτεκτονικές μορφές, τύπους και διακοσμήσεις μιας εποχής που δεν πρόφθασε να αλλοιώσει ο «τουριστικός μανιερισμός» του σύγχρονου αρχιτέκτονα.

Το «Αρχείο της Σίφνου» και συνολικά το «Αρχείο Μουτσόπουλου» είναι ένα ταξίδι στο χρόνο και αποτελεί κληρονομιά για τις νεότερες γενιές αρχιτεκτόνων, ως ένας οδηγός αρχιτεκτονικής επιβίωσης σε μια ομογενοποιημένη μορφή αστικού-ημιαστικού-αγροτικού χώρου. Κουβαλάει το ύφος και το ήθος του σεβασμού στην παραδοσιακή μαστοριά, μακριά από τις εκζητήσεις και τα κλισέ της σύγχρονης αρχιτεκτονικής βιομηχανίας.  «Ο καθηγητής σκιτσάριζε με την ψυχή του την ίδια και δίδαξε στους αρχιτέκτονες να σκέφτονται και με το χέρι, θεωρώντας το επέκταση του εγκεφάλου, αλλά και θεωρώντας ότι η διαδικασία τέλεσης του αρχιτεκτονικού έργου δεν είναι πράξη που θέλει διαβήτη και μαθηματικά μόνο» είχε πει για τον Μουτσόπουλο ο μαθητής του αρχιτέκτονας Πάνος Θεοδωρίδης.

Ο Μουτσόπουλος δεν υπακούει στις φόρμες αλλά τις σέβεται ως αρχέγονη μαγιά. Τις αναπαράγει δίχως να τις αντιγράφει. Είναι πιστός στο πρότυπο, ανιχνεύοντας την πέτσα – την πατίνα του κτισμένου η οποία αφηγείται αρχαίες, βυζαντινές και οθωμανικές ιστορίες, και γίνεται ο ίδιος ένας αφηγητής.

Ο Νίκος Μουτσόπουλος με το πλούσιο για τη Βέροια έργο του, σε διαφάνειες, φωτογραφίες και κείμενα, μου σύστησε την πόλη μου ή αλλιώς ειπωμένο μου ξανασύστησε μια Βέροια που αγνοούσα. Και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Χωμένος στα υπόγεια του υπέροχου αρχοντικού όπου στεγάζεται το αρχείο του και αναζητώντας τα κομμένα νήματα με την αρχιτεκτονική μνήμη της εβραϊκής συνοικίας, μέσα από τις διαφάνειες και τα σκίτσα, ανακάλυψα μια υπέροχη Σίφνο, τόσο οικεία αλλά και τόσο άγνωστη.

Η τρυφερή σχέση μου με το νησί με παρότρυνε στην ιδέα να βγάλω από την αφάνεια το πλούσιο υλικό και να δώσω την ευκαιρία στο Μουτσόπουλο να συστήσει ή να ξανασυστήσει τη Σίφνο. Ήθελα πρώτα απ΄ όλα να το μοιραστώ με τους Σιφνιούς και όλο εκείνο τον κόσμο που αγαπάει μια ποίηση αλλιώτικη - σαν αυτή που «σχεδιάζει» ο Μουτσόπουλος. Ο Μουτσόπουλος είναι όλες οι «παρηχήσεις» της artes poetica: οι λέξεις art, τέχνη, τεχνική, αρχιτεκτονική, συναθροίζονται γύρω από το μεράκι, το όραμα και το πενάκι ενός αρχιτέκτονα ποιητή. Αυτόν που αριστοτεχνικά περιγράφει ένας άλλος ποιητής, ο Σούλης Λιάκος στον «Ποιητή»:

Όταν ακολουθείς το αέναο φως
όταν κινείσαι μαζί του
είναι ποίηση

Όταν καταγράφεις το στάσιμο φως
το σχηματοποιημένο
γράφεις ποιήματα μόνο

Δεν είναι ποιητής ο λεξιγράφος της μέλλουσας στάχτης
του σχηματοποιημένου

αλλά ο ακολουθών
το διαρκώς σχηματιζόμενο φως

 

   Γιώργος Λιόλιος

                                                                                                                                         Συγγραφέας

Υστερόγραφο του επιμελητή: Για την υλοποίηση της ιδέας να εκτεθεί το υλικό από το «Αρχείο Μουτσόπουλου» στη Σίφνο, νοιώθω την βαθιά υποχρέωση να ευχαριστήσω τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σίφνου και ιδιαίτερα την καλή φίλη και πρόεδρο του Συλλόγου Μαρία Ναδάλη, για την πρόθυμη και ενθουσιώδη ανταπόκριση στην πρόταση. Την ΚΕΠΑ του Δήμου Βέροιας και προσωπικά τον πρόεδρο της Γιώργο Μιχαηλίδη για την υποστήριξη της ιδέας και την άδεια για τη διάθεση του υλικού. Την αρχιτέκτονα Ντιάνα Βαφείδου, για τις χρήσιμες υποδείξεις της, και την Μανή Παπαδοπούλου, υπάλληλο της ΚΕΠΑ, για τις διευκολύνσεις που μου παρείχε. Την Ηλέκτρα Γεωργιάδου, πάντα αέρινη, που επιμελήθηκε του δημιουργικού της έκθεσης καθώς και τον εκδότη Φαίδονα Κυδωνιάτη και τις εκδόσεις Ευρασία που επιμελήθηκαν τη συνοδευτική έκδοση για το δεύτερο κοινό μας ταξίδι στη Σίφνο.

Η Χρυσή Αυγή και η Χρυσή Μεταγραφή

Επειδή το κτήνος του Φασισμού και της Μισαλλοδοξίας έχει πολλά πρόσωπα

Η Χρυσή Αυγή

Και η Χρυσή Μεταγραφή

Επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΛΑΟΣ ο Κώστας Πλεύρης

«Δηλώ εξ αρχής, ότι είμαι ναζί, φασίστας, ρατσιστής, αντιδημοκράτης, αντισημίτης», «Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα», «Καλώς κάνουν και διατηρούν το στρατόπεδο (Άουσβιτς) εις καλήν κατάστασιν, διότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον», «Ξυπνήστε, οι επίβουλοι Εβραίοι σκάπτουν τον τάφον των εθνών. Ξυπνήστε και ρίξατέ τους μέσα, διότι τους αξίζει», «Ο Χίτλερ κατηγορήθη για κάτι που αληθώς δεν συνέβη. Αργότερα η ιστορία της ανθρωπότητος θα τον κατηγορήσει, διότι ενώ ηδύνατο να απαλλάξει την Ευρώπην από τους Εβραίους, δεν το έκανε», «Ασφαλώς σιγά σιγά αποκαθίσταται η αλήθεια, η προπαγάνδα υποχωρεί και θα ξημερώση η ημέρα, που θα κυματίσουν αι σημαίαι του ναζισμού».

"Χαίρομαι και είμαι σίγουρος ότι χαίρεται όλη η βάση του ΛΑΟΣ που ο Κώστας Πλεύρης, παλιός, φίλος, γνώριμος, πολιτευτής με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό στις δύσκολες εκλογές του 2004, θα αναλάβει τώρα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο" δήλωσε ο Γιώργος Καρατζαφέρης.

Δεν είχαμε οποιαδήποτε αμφιβολία

Είναι άραγε η Χρυσή Αυγή στη ψυχή του μέσου Έλληνα;

       Το ερώτημα αυτό με απασχόλησε κυρίως τις τελευταίες μέρες, μετά το γνωστό περιστατικό της βίαιης συμπεριφοράς του μέλους της Χρυσής Αυγής Κασιδιάρη. Αναρωτιόμουν, όπως πολύς κόσμος, τι πρόσημα θα δώσει  το περιστατικό της χειροδικίας σε βάρος δυο ανθρώπων, γυναικών, συνομιλητών σε δημόσιο διάλογο, υποψήφιων βουλευτών,  στα εκλογικά ποσοστά της συμμορίας των νταβατζήδων του εθνοπατριωτισμού. Περισσότερο αναρωτιόμουν πόσα θετικά πρόσημα κουβαλά αυτό το περιστατικό στην ψυχή του μέσου Έλληνα και της μέσης Ελληνίδας.

       Πρωϊ Παρασκευής (μία μέρα μετά το περιστατικό) στο δικαστικό μέγαρο της Βέροιας, ένας αστυφύλακας σχολιάζει σκωπτικά αλλά επαινετικά τις μπουνιές του Κασιδιάρη σε βάρος της Κανέλη. Με τον ίδιο τρόπο σχολίασε το περιστατικό χθες βράδυ ένας παλαιός καθηγητής μου στο reunion της τελευταίας τάξης του Λυκείου μου. Με ακόμα πιο σοκαριστικό τρόπο αναφέρθηκαν τις τελευταίες μέρες επαινετικά αρκετές γυναίκες (πλειοδοτώντας περισσότερο στην σεξουαλική έκφανση του γεγονότος: επιτέλους ένας άντρας!).

      Τα οιδιπόδεια των Χρυσαυγιτών είναι μήπως η προβολή αυτών που κουβαλάει ο μέσος Έλληνας-Ελληνίδα; Κι αν μιλήσουμε για τις Ελληνίδες θα μιλούσαμε για το αντίστοιχο γυναικείο της Ηλέκτρας.

       Τι στο διάολο είχαν στο μυαλό τους εκείνα τα δεκαεπτάχρονα κορίτσια-μέλη της Χρυσής Αυγής που κοιτούσαν φοβισμένα τους περαστικούς και τους θυμωμένους εκφραστές του αντιεξουσιαστικού χώρου που τους έδιωχναν από τη Βέροια στα γεγονότα του Σαββατοκύριακου; Ποια ανάγκη ομαδοποίησης και απόκτησης μιας ταυτότητας τους έστελνε στην αγκαλιά των μισάνθρωπων και των κτηνών της θηριωδίας που επιχειρούσε να αλώσει την Βέροια, την πόλη με τους 660 νεκρούς Εβραίους στα κρεματόρια του Άουσβιτς, με τους δεκάδες νεκρούς από τα πρόθυμα στόματα των Γερμανοτσολιάδων δοσίλογων; Ποια διαστροφή στο μυαλό σε καταντά θιασώτη της βίας και του εκφασισμού της ζωής; Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένθεν κι ένθεν εκστομίζονταν ύβρεις γύρω από το μ…ί της μάνας του ενός και του άλλου. Αυτό που σε γεννά, που διεκδικείς και λατρεύεις, είναι η αλήθεια ότι σε καθορίζει σε μέγιστο βαθμό. Η Κανέλλη είχε σχολιάσει αμέσως μετά το γνωστό περιστατικό λέγοντας «να χαίρεται τον Κασιδιάρη η μάνα του» - μια προβολή ερήμην μιας μάνας που ενδεχομένως είναι υπερήφανη αλλά και μπορεί να πονάει.   

       Ποιες είναι οι πραγματικές μάνες άραγε; Η Χρυσή Αυγή ηγείται του εκφασισμού της κοινωνίας αφού κατόρθωσε σε ένα περιβάλλον απαξίωσης της πολιτικής και της σοβούσας οικονομικής κρίσης, να σέρνει στον εκφασισμό σύσσωμο τον πολιτικό χώρο: από τις ακροδεξιές-αντισημιτικές πενιές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ έως τις νταβατζίδικες της ακροδεξιάς πολυκατοικίας που οραματίζεται ο αρχάγγελος της ΝΔ Π. Ψωμιάδης με παλιές αλλά και πολύ πρόσφατες δηλώσεις του.  

        Εάν δεν επενέβαινε στη Βέροια ο αντιεξουσιαστικός χώρος, οι Χρυσαυγίτες θα αλώνιζαν στην πόλη. Οι επαγγελματίες και οι διερχόμενοι κάτοικοι προσπερνούσαν αδιάφορα προς στιγμήν την καμπάνια τους, αλλά κατά βάθος πολλοί από αυτούς θα ήθελαν να εκφράσουν τα συγχαρητήρια τους στο κτήνος και στην κτηνωδία. Διότι η ψυχή του μέσου Έλληνα, εξαγριωμένη; διχασμένη; απογοητευμένη; στενάχωρη; εξαθλιωμένη; θυμούμενη την πλαστή ευδαιμονία της καταντά να χειροκροτεί την βία και τον εκφασισμό, πίνοντας αμέριμνη και ατάραχη τον καφέ της. Και αυτό χειροκρότημα είναι.

Γιώργος Λιόλιος     

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Δεν θα προβάλλω το ήδη γνωστό video της υστερικής, της απροκάλυπτης, της άγριας βίας αυτού του ανθρωποειδούς που η συλλογική σιωπή γύρω από το φαινόμενο νομιμοποίησε στους θεσμούς της Δημοκρατίας και στις τηλεοράσεις και τελικά μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, απονέμοντας (χαρίζοντας) θεσμικό ρόλο στη βία, στην αλητεία, στο έγκλημα.

Θέλω με την αφορμή αυτή να υπενθυμίσω ότι τα τρωκτικά που κολακεύουν τα κατώτερα ένστικτα του πολίτη της κοινωνίας της Ελλάδας μεταλλάσσονται καθημερινά στο πιο επικίνδυνο είδος που ενδημεί στα σπλάχνα της κοινωνίας αυτού του τόπου. Ακόμα πιο επικίνδυνο είδος από την Χρυσή Αυγή είναι οι illustration εκδόσεις-εκφάνσεις της φασιστικής σκέψης και της βίας -γιατί τι άλλο μπορεί να είναι οι παλαιοί συνοδοιπόροι στα πεδία δόξης του αντισημιτισμού και του φασισμού, Βορίδης, Πλεύρης & Υιός, Καρατζαφέρης κ.ά.

Ας μην αναρωτιόμαστε ποια δύναμη σήκωσε το χέρι του νευρωτικού Κασιδιάρη σε βάρος της Δούρου και της Κανέλη. Είναι η δύναμη που τους δώρησε η σιωπή μας, όταν μετανάστες ξυλοκοπούνταν και δολοφονούνταν από τους θιασώτες αυτής της βίας, όταν καίγονταν Συναγωγές και βανδαλίζονταν εβραϊκά νεκροταφεία και μνημεία, όταν αυτοί και άλλοι της ίδιας συνομοταξίας εκπαίδευαν (κι εξακολουθούν να το πράττουν απροκάλυπτα) μέσα από το διαδίκτυο στην άσκηση της τυφλής και άγριας βίας.

Την ανοχή μας στο φαινόμενο δώρησε η σιωπή μας, την αποκλειστικότητα της Χρυσής Αυγής στο "δικαίωμα" αποκλειστικής νομής του δημόσιου χώρου και της απαγόρευσης παρουσίας, διέλευσης ή παραμονής σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας "Άλλων" κατηγοριών πολιτών επίσης η ίδια σιωπή χάρισε, όπως και τα εκλογικά της ποσοστά, την συστημοποίηση της Χρυσής Αυγής και τόσων άλλων (θυμηθείτε ότι ο Λάος πρόσφατα έχρισε τον "άγγελο" του αντισημιτισμού και του φασισμού στην Ελλάδα Κ. Πλεύρη ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματος, ενώ η Νέα Δημοκρατία με τη σειρά της διαγκωνιζόμενη στα λιθόστρωτα του μεσοπολεμικού-μετεμφυλιακού λόγου περί Έθνους και Φυλής και πλειοδοτούσα σε ακροδεξιές-φασιστικές ρητορείες δανείζεται τα "μοντέλα" Βορίδη και υιού Πλεύρη, των οποίων ο αντισημιτισμός και η επίδειξη της "χρυσής βίας" είναι γνώριμα αλώνια τους - οι γιάφκες της ακροδεξιάς/φασιστικής σκέψης).

Δεν θα ασχοληθούμε με τα άλυτα προλήματα τους με τη μάνα τους...... Αυτά είναι αρμοδιότητα των ειδικών επιστημόνων, ιδίως της ψυχανάλυσης και της νευρολογίας.......

 

Έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο δεκάδες αναρτήσεις, έχουν επίσης δημοσιευθεί με σθεναρότητα και τόλμη άλλες τόσες γύρω από την ακροδεξιά-φασιστική-αντισημιτική σκέψη, που ο πυρήνας της ελλοχεύει στο βαθύ υπογάστριο της ελληνικής κοινωνίας. Τώρα πια γνωρίζεις....... Είναι ενδόμυχο αλλά βαθειά υπαρξιακό το δίλλημα της επιλογής: αυτό της μισαλλοδοξίας που εκφράζεται με τη βία και κολακεύει με τη ρητορεία της την ανάγκη αναζήτησης και κατασκευής ενός "εσωτερικού εχθρού" στον οποίο θα διοχετευθούν οι συλλογικές ανασφάλειες και αυτή της υπεράσπισης του δημόσιου χώρου ως πεδίου σκέψης κι έκφρασης των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων.

Γιώργος Λιόλιος

Ένας υπέροχος μισαλλόδοξος "Θεός"

Διαμαρτυρία για τις σχολικές επισκέψεις σε ιουδαϊκές συναγωγές

11.05.2012

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ

-ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ

ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ ΟΛΩΝ

ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ!

Λέγομαι Μ.Σ. καί εἶμαι ἐκπαιδευτικός σέ Γυμνάσιο τῆς Δυτικῆς Θεσσαλονίκης ( τά στοιχεῖα μου θά τεθοῦν στή διάθεση ὅποιου παραλήπτη αὐτοῦ τοῦ μηνύματός μου ἐπιθυμήσει ).

Σήμερα 10-5-2012, τό Σχολεῖο μου πραγματοποίησε «ἐκπαιδευτική» ἐπίσκεψη τῆς Α’ Τάξης στά πλαίσια τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, στήν Ἰουδαϊκή Συναγωγή τῆς Θεσσαλονίκης καί θά ἐπακολουθήσει τήν ἐπόμενη βδομάδα ἐπίσκεψη καί τῆς Β’ Τάξεως.

Αὐτές οἱ ἐπισκέψεις ξεκίνησαν νά πραγματοποιοῦνται τά τελευταῖα χρόνια ἀπό τά Δημοτικά, ἀλλά ἀκόμη καί ἀπό τήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.

Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί μέ εὐθύνη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου τά τελευταῖα χρόνια, μετατρέπει ὡς γνωστόν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό, σέ θρησκειολογικό, προβάλλοντας ὅλες τις θρησκεῖες ὡς «σωστές» καί «ἀθῶες» κι ὄχι ὡς αἱρετικές καί ἀντίχριστες, δημιουργώντας στά μυαλά καί στίς ψυχές τῶν ἀνυποψίαστων μαθητῶν, ἕναν ἀχανή ὠκεανό ἐπιτρεπόμενων ψευδοπίστεων, ἀπό τίς ὁποῖες κάποια στιγμή κοντινή ἤ μακρινή, θά κάνουν προσωπική ἐπιλογή ζωῆς, παρούσης καί αἰωνίου!

Κι ὅλα αὐτά συμβαίνουν, τή στιγμή πού τό 98% τῶν Ἑλλήνων εἴμαστε Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί ταυτόχρονα μέ τίς κατά καιρούς προπαγάνδες κι ἀπειλές γιά ἀπομάκρυσνη Ἁγίων Εἰκόνων ἀπό τά Σχολεῖα, τήν κατάργηση τῆς πρωινῆς προσευχῆς, τῆς ἀφαίρεσης τῆς τιμημένης Ἑλληνικῆς σημαίας ( μέ τόν Σταυρό ), τήν μείωση ὡρῶν διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν καί τή μετατροπή τους ἀπό ὑποχρεωτικό μάθημα σέ προαιρετικό κλπ.

Ἡ ἀποχριστιανοποίηση τῶν Ἑλλήνων παιδιῶν – νέων καί τῶν Σχολείων μέ διάφορες μεθόδους ( ἀνεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση καί πολυπολιτισμικότητα, «μετάλλαξη» τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας μας καί συστηματική λήθη της, ψυχοβλαβεῖς τρόποι νεανικῆς διασκέδασης κι ὄχι ψυχαγωγίας, ἐξαθλιωμένα πνευματικῶς καί ἠθικῶς Μ.Μ.Ε., στημένες κατηγορίες καί λασπολογίες κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν προσώπων της, γενική χαλάρωση τῶν ἠθῶν κλπ ), εἶναι ἕνα καλά στημένο σχέδιο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, πού στοχεύει στήν χειραγώγηση τῶν ἀνθρώπων ἀπό τή νεαρή τους ἡλικία. Κι αὐτό, γιατί ἡ παιδική ἡλικία ἐνδείκνυται γιά νά διαμορφώσει τά πιστεύω ( ἤ τήν ΑΠΙΣΤΙΑ ), τά ἤθη ( ἤ τήν ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ) καί τά ἰδεώδη ( ἤ τήν ΑΝΙΔΕΟΤΗΤΑ ) τῶν αὐριανῶν πολιτῶν μίας κοινωνίας! Τά παιδιά εἶναι ἀκόμη ἄδεια δοχεῖα, πού εὔκολα θά γεμίσουν μέ ὅ,τι τούς «σερβίρουν», καλό ἤ σαθρό. Οἱ ἐνήλικες εἴμαστε κατασταλλαγμένοι καί παγιωμένοι σέ ἀπόψεις καί τρόπους ζωῆς, δύσκολα μεταβαλλόμαστε. Τά παιδιά εἶναι εὔκολη λεία πρός διαμόρφωσιν κατά τό δοκοῦν. Κατασκευάζοντας λοιπόν νέες φουρνιές ἀνθρώπων μέ «χαλαρά» ἤθη, μέ συγκεχυμένες και συγχυσμένες ἰδεολογίες καί προπαντός χωρίς ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ στόν ἕναν καί μοναδικό Θεό Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.Eἶναι ἡλίου φαεινότερον, ὅτι θἀ ἀποτελέσουν εὔκολα ἐλεγχόμενες «ἀνθρωποειδεῖς ἀγέλες», γιά νά τίς ἐκμεταλλεύονται πρός ἱκανοποίησιν τῶν δόλιων, ἄρρωστων καί ἀνθρωποκτόνων συμφερόντων τους, οἱ κοσμοκράτορες!

Ἡ παγκόσμια καί εἰδικότερα ἡ ἐθνική μας κατάσταση πού ἀντιμετωπίζουμε ἰδιαίτερα σ’ αὐτήν τήν γενικότερη περίοδο κρίσεως ( ὄχι μόνο οἰκονομικῆς, ἀλλά κυρίως πνευματικῆς, κοινωνικῆς καί ἠθικῆς ), ἀποτελεῖ τρανταχτή ἀπόδειξη ὕπαρξης καί ἐνέργειας τῶν σκοτεινῶν σχεδίων αὐτῶν πού κινοῦν τά νήματα τῶν λαῶν. Τά νούμερα καί οἱ στατιστικές σέ ὅ,τι ἐλεεινό καί τρισάθλιο, πρέπει νά προβληματίσουν καί τόν πιό ἄθεο ἀκόμη ( ΑIDS, κλοπές, βιασμοί, ναρκωτικά, πορνεία, ἀπάτες καί ἡ λίστα εἶναι μακρά…)!

Οἱ ἐνστάσεις μου στό Σχολεῖο ἀπέναντι σέ Δ/ντη, τό σύνολο τῶν συναδέλφων καθηγητῶν καί τῶν Θεολόγων, ὥστε νά ἀποφευχθεῖ μία τέτοια ἐπίσκεψη, ἀπέβησαν ἄκαρπες. Μονάχα ὁ Σύλλογος Γονέων καί Κηδεμόνων ἔφερε ἀντίρρηση, ἀλλά δέν ὀργανώθηκε σωστά πρός ματαίωσιν τῆς ἐπίσκεψης.

Τά παιδιά στήν πλειοψηφία τους ἀκατήχητα καί ἐπαναπαυόμενα στίς «αὐθεντίες» καθηγητῶν καί γονέων τους πού δέν ἀντιδροῦν ( ἀπό ἀδιαφορία, ἄγνοια ἤ φόβο ), ὑποσυνείδητα θεωροῦν ὡς κάτι τό φυσιολογικό τήν ἐπίσκεψη, ἀφοῦ τήν προσυπογράφουν μέ τήν ἀνοχή τους οἱ «μεγάλοι». Ἐξάλλου στό βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως ἀνέφερα καί παραπάνω, διδάσκονται ἐλαφρᾷ τῇ καρδία καί οἱ ἄλλες θρησκεῖες.

Τό εὔλογο ἐρώτημά μου σέ αὐτό τό σημεῖο εἶναι: ΤΑ ΙΟΥΔΑΪΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ;ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΜΑΣ;

• Μήπως ἐπειδή ἡ Συναγωγή εἶναι ἐωσφορική, μιᾶς πού ἀπαρτίζεται ἀπό τούς κατά κόσμον ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ τοῦ Χριστοῦ;
• Μήπως ἐπειδή ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ὅτι ὁ Μεσσίας ἦλθε κι ἄς τούς εὐεργέτησε πρώτους μέ τά τόσα θαύματα πού ἔκανε σ’ αὐτόν τόν ἄπιστο λαό;
• Μήπως ἐπειδή μᾶς ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΨΕΥΔΟΜΕΣΣΙΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΤΟΥΣ;
• Μήπως ἑπομένως ἐπειδή ἀποτελοῦν ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

• Παρακαλῶ τούς εὐλαβεῖς συναδέλφους δασκάλους καί καθηγητές, νά μήν ὑπογράφουν τά πρακτικά αὐτῶν τῶν ἐπισκέψεων, νά ἀντιδροῦν καί νά νουθετοῦν ἐν Κυρίῳ τούς συλλειτουργούς τους, στά σχολικά περιβάλλοντα στά ὁποία ἐργάζονται.
• Παρακαλῶ ἰδιαιτέρως τούς Γονεῖς τῶν παιδιῶν, νά συνειδητοποιήσουν ποιόν κίνδυνο διατρέχουν οἱ ψυχές τῶν βλασταριῶν τους καί νά πιέζουν τούς Δ/ντες τῶν σχολείων τους, ὥστε νά ἀκυρώνουν τέτοιου εἴδους ἐπισκέψεις. Ἤ ἄν αὐτό δέν εἶναι ἐφικτό, νά ἀπομακρύνουν τά παιδιά τους ἀπό τήν συμμετοχή τους στήν ἐξόρμηση, εἴτε μέ παραμονή τους στό Σχολεῖο, εἴτε μέ ἀπουσία τους τήν ἡμέρα πού εἶναι προγραμματισμένη νά γίνει.
• Ντρέπομαι καί αἰσθάνομαι ἀμήχανα νά παρακαλέσω τούς συναδέλφους Θεολόγους ( ἐγώ δεν εἶμαι Θεολόγος ), νά κάνουν αὐτό πού εἶναι αὐτονόητο: ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ - ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ!

Ἄν δέν ἀκολουθοῦν σ’ αὐτές τίς ἐπισκέψεις οἱ μαθητές καί ἀντιδράσουν κυρίως οἱ γονεῖς συνεργούντων καί τῶν ἐκπαιδευτικῶν, αὐτές οἱ ἐπισκέψεις θά ναυαγήσουν ἀπό μόνες τους, ὅσα χαρτιά κι ἄν στέλνει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας στούς Θεολόγους καί στά Σχολεῖα, πού τίς δρομολογοῦν μέ πρόσχημα γνωσιολογικά ὑποχρεωτικό. Τό Σύνταγμά μας, κατοχυρώνει τήν Πίστη μας!

Κλείνοντας, μέ πόνο καρδίας θέλω νά πῶ αὐτό: νά μή γίνουμε κι ἐμεῖς ἀρνητές τοῦ Θεοῦ! Δέν ὑπάρχει χειρότερο πρᾶγμα ἀπό αὐτό. Δέν εἶναι κάτι τραγικώτερο, ἀπό τό ἀναγκάσουμε ἕναν ΥΠΕΡΟΧΟ ΘΕΟ νά μᾶς ἐγκαταλείψει, ἐπειδή ἐμεῖς δέν Τόν θέλουμε καί νά πεῖ καί σέ μᾶς:

Ἱερουσαλήμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τούς προφήτας καί λιθοβολοῦσα τούς ἀπεσταλμένους πρός αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τά τέκνα σου ὅν τρόπον ὄρνις τήν ἑαυτῆς νοσσιάν ὑπό τάς πτέρυγας, και οὐκ ἠθελήσατε! ἰδού οὐ μή με ἴδητε ἔως ἄν ἥξη ὅτε εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. ( Λουκ. 13: 34,35 )

Πηγή: http://aktines.blogspot.gr/2012/05/blog-post_5172.html

Η ελληνική γοητεία του φασισμού

Πώς τα ελληνικά media έχουν θολώσει από τη χρυσαυγίτικη προπαγάνδα

Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου

Έγραψα ένα άρθρο στο lifo.gr για την υπερπροβολή της Χρυσής Αυγής στα media. Υποστήριξα ότι αυτή δεν γίνεται μόνο από περιέργεια και φόβο, αλλά επίσης από δέος και ηδονοβλεπτική τάση. Θα έπρεπε να προσθέσω κάτι ακόμα: δεν μπορείς να συζητάς μ’ έναν φασίστα - γιατί αυτός εκφράζει ένστικτα, ενώ εσύ πνεύμα. Στο μπρα ντε φερ των media δεν υπάρχει περίπτωση το πνεύμα να κερδίσει τις εντυπώσεις απέναντι στο θριαμβικό κτήνος του αυτονόητου. Το εμβατήριο δημιουργήθηκε για να υπερκαλύπτει τις σονάτες.

Δεν άργησα να το επιβεβαιώσω στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη (που χτύπησε πρωτοφανή νούμερα). Ο φασίστας μίλαγε σβέλτα, άμεσα, έξυπνα, οι Αριστεροί χαμένοι στη μετάφραση. Αυτός ήταν το νέο πράγμα, το ξεδιάντροπα ειλικρινές, το προκλητικά απενοχοποιημένο - οι άλλοι ήταν σαν μαραμένοι από τον πολύ στοχασμό. Είχα δει ξανά το έργο: όταν επέλαυνε το λάιφσταϊλ του «Κλικ». Και είχα γράψει τότε ένα ανάλογο κομμάτι στην «Ελευθεροτυπία» με τίτλο «Η γοητεία του Κακού».

Έλεγα, αν θυμάμαι καλά, πόσο πιο γοητευτική είναι η κόλαση συγκριτικά με τον παράδεισο στη λαϊκή εικονογραφία. Η κόλαση παρουσιάζεται ως ένα ατέρμονο gang bang, με βιασμούς παρθένων, μέθυσους, ενδιαφέροντες ψυχάκηδες, σαδικούς ανασκολοπισμούς - πολλή δράση και φλόγες πολλές. Κι από πάνω ο Παράδεισος, σαν μαραμένος καυλός. Αγάμητες κόρες με λύρες στα χέρια και γέροντες με γλαρωμένα μάτια να καθοδηγούν το ποίμνιο σαν ένα κοπάδι γίδια - νύστα του θανατά.

Κάνοντας την αναγωγή, δεν θα ‘ταν υπερβολή να πει κανείς ότι έτσι και το Κακό είναι αρχικά πολύ πιο ενδιαφέρον από το Καλό. Και ο Φασισμός από την Ανοχή. Αφού μια φορά ζει κανείς και φτύνει αίμα για να φτιάξει το σπιτάκι του, γιατί να αυτολογοκρίνεται και ν’ αφήνει τον Πακιστανό να κατουράει μέσα στην εκκλησιά του;

Το θέμα με αυτές τις απλές ερωτήσεις είναι ότι δεν έχουν εξίσου απλή απάντηση. Γιατί η απάντηση δεν στηρίζεται στο χώμα και το αίμα του ενστίκτου (όπως η ερώτηση) αλλά στο αθέατο πλέγμα των στοχαστικών προσαρμογών που ακολούθησε η ανθρώπινη διανόηση για να δημιουργηθεί ο πολιτισμός και να στηρίξει πάνω του την επίκληση της δίκαιης κοινωνίας. Ολόκληρος ο πολιτισμός μας είναι μια σύνθεση συγκρατημών, ταμπού και οργάνωσης των ορμών. Είναι ο κρυφός κώδικας που τρέχει το σύστημα που ζούμε. Εμπεριέχει πολλή «δουλειά», πολλά βαρετά κατεβατά, πολλή εσωτερική εξημέρωση. Απέναντι σε όλα αυτά ο φασίστας ξέρει μόνο να πηδά και να φωνάζει. Να χαϊδεύεται μπροστά στον καθρέφτη του, ν’ ασπρίζει το σπιτάκι του, να γρυλίζει μόλις κάποιος κάτσει στη σκιά της καστανιάς του.

Αλλά δεν πρέπει να υποτιμάμε τον φασισμό. Όπως έγραψε και η Σούζαν Σόνταγκ στη «Γοητεία του Φασισμού», εθνικοσοσιαλισμός δεν σημαίνει μόνο κτηνωδία και τρόμος. Σημαίνει επίσης κι ένα ιδεώδες ή μάλλον κάποια ιδεώδη που επιβιώνουν σκόρπια σήμερα κάτω από άλλες σημαίες: το ιδεώδες της ζωής ως τέχνης, τη λατρεία της ομορφιάς, τον φετιχισμό του θάρρους, τη διάλυση της αποξένωσης σε εκστατικά αισθήματα κοινότητας, την απόρριψη της διανόησης, την ανδροκρατική οικογένεια (υπό την πατρική αιγίδα των ηγετών). Και υπάρχει ακόμα η κατοπινή σύνδεσή του με παραβατικές αγριάδες (που αρέσουν στους αφελείς): την εικονογραφία του σατανισμού, ορισμένα παρακλάδια του death metal, τις πολεμικές τέχνες, κ.λπ.

Ξέρω αρκετούς απλοϊκούς ή απλώς θολωμένους ανθρώπους που θα μπορούσαν να συγκινηθούν είτε από αυτές τις σχεδόν ρομαντικές «αξίες» είτε από το φλερτ με την παραβατικότητα, τα οποία κουδουνίζουν πίσω από τα μονοκόμματα, αψήφιστα λόγια κάθε φασίστα. Από τον πορτιέρη που θαυμάζει με κρυπτο-ομοφυλοφιλικό ναρκισσισμό το φουσκωμένο, λευκό κορμί του, μέχρι τον γέρο που η ζωή του πέρασε χωρίς ίχνη, αφήνοντας πίσω της μόνο ένα μονήρες δυάρι με οχτώ κλειδαριές ασφαλείας.

Ακριβώς, λοιπόν, επειδή βλέπω ότι χάθηκε η μάχη, αν σε κάθε κραυγή απαντάς μ’ ένα δοκίμιο (διότι περί μάχης εντυπώσεων πρόκειται), επαναλαμβάνω ότι είναι λάθος να δίδεται τόσο πολύ, τόσο συχνά ο λόγος στους φασίστες.  Όχι ότι δεν θα τον πάρουν μόνοι τους στο ίντερνετ.

Τουλάχιστον, όμως, δεν θα έχουμε συνεργήσει στην άθλια προπαγάνδα.

Πηγή: http://www.lifo.gr/mag/columns/4903

 

Γεφυρώνοντας τις γενιές: Διεπιστημονικότητα και αφηγήσεις ζωής στον 21ο αιώνα. Προφορική Ιστορία και άλλες Βιο-ιστορίες

25-27 Μαΐου 2012, Αμφιθέατρο Σαράτση, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012 9:00  Έναρξη συνεδρίου 9:30-9:45  Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, Welcome. New beginnings in challenging times 9:45-10:15 Αντώνης Λιάκος, Γιατί η Προφορική Ιστορία; Πρώτη πρωινή συνεδρία 10:30-11:45        Προφορική ιστορία και μουσεία Συντονίστρια: Μαρία Ρεπούση Ανδρομάχη Γκαζή, Το μουσείο ως τόπος διάδρασης της ατομικής με τη συλλογική μνήμη Μαρία Βλαχάκη, Συνδημιουργώντας μια μουσειακή έκθεση για τη μετανάστευση: μαθητές και γονείς διερευνούν τρόπους έκθεσης ιστοριών ζωής μεταναστών στο μουσειακό περιβάλλλον Εσθήρ Σολομών, Μουσεία και προφορικές μαρτυρίες: Ενδυναμώνοντας μνήμες και σχέσεις 11:45-12:15 Διάλειμμα Δεύτερη πρωινή συνεδρία 12:15-13:45         Προφορική ιστορία και ψηφιακές τεχνολογίες Συντονιστής: Δημήτρης Μπιλάλης Toby Butler, Memoryscapes: experiments in deepening our sense of place Σταύρος Αλιφραγκής και Γιώργος Παπακωνσταντίνου, An Audio-visual Database for Post-war Architecture and the City in Greece Μιχάλης Βαρλάς, Το Αρχείο δίχως Σώμα. Πολιτισμική μνήμη και ψηφιακά αρχεία προφορικής ιστορίας Δάφνη Τραγάκη και Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Trails / narrative and the trails of narrative Τρίτη πρωινή συνεδρία 13:45-14:30        Η διαγενεακή μνήμη Μικρασιατών προσφύγων Συντονίστρια Ρίκα Μπενβενίστε Βασιλική Αμοράτη, Η ιστορία μιας ζωής: Ανακτώντας τις σιωπηλές φωνές των Ελλήνων Ορθοδόξων κατοίκων της Σμύρνης στις αρχές του εικοστού αιώνα Libby Tata Arcel, Μετασχηματισμός του τραύματος της Μικρασιατικής Καταστροφής όπως παρουσιάζεται σήμερα στο διαλογικό εγώ της τρίτης γενιάς μιας οικογενείας από την Πέργαμο Lunch buffet Πρώτη απογευματινή συνεδρία 16.00-17.40         Προφορικές αφηγήσεις και θρησκευτικές κοινότητες Συντονιστής: Γιώργος Τσιώλης Έλλη Κωστελέτου, «Η μουσική είναι Seva»: παράδοση, αυτοσχεδιασμός, συλλογική μνήμη και ο ρόλος του ερευνητή στο πεδίο Diana Riboli, Between the hammer and sickle and the cross. The crisis of the political and religious identity in the oral histories of the Chepang of Nepal Lena Inowlocki,  Making sense of religious belongings. Reconstructing reflexivity in autobiographical narratives Joanna Bornat και Daniela Koleva, Oral history crossing national boundaries: a study of belief and non belief in three European countries 17.40-18.00 Διάλειμμα Δεύτερη απογευματινή συνεδρία 18.00-19.30    Μνήμη και λήθη της δεκαετίας του 1940 Συντονιστής: Πολυμέρης Βόγλης Κατερίνα Αναγνωστάκη, Προφορική ιστορία και φόβος. Μαρτυρίες από τη δεκαετία του 1940 Ποθητή Χαντζαρούλα, Η κοινωνική διάσταση της μνήμης στις μαρτυρίες των εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος στην Ελλάδα Δήμητρα Γκέφου-Μαδιανού, Με αφορμή ένα μνημείο: αναστοχασμοί και εκ των υστέρων αφηγήσεις για την Κατοχή και τον Εμφύλιο στην Αττική Όλγα Σεβαστίδου, Κοινότητες μνήμης και λήθης: Διαστάσεις της μνημονικής συγκρότησης στις αφηγήσεις ζωής των Ποντίων της ΕΣΣΔ γύρω από τις σταλινικές διώξεις και εκτοπίσεις (1937 - 1949) Τρίτη απογευματινή συνεδρία 19:30-21:00  Όψεις της οικονομικής κρίσης σήμερα μέσα από αφηγήσεις ζωής Συντονίστρια: Ντιάνα Ριμπόλι Αναστασία Καφέ και Γιάννης Τσίρμπας, Κρίση, ανεργία και πολιτική μέσα από τη βιογραφική προσέγγιση Αιμιλία Σαλβάνου, Ατομικές και συλλογικές μνήμες της μετανάστευσης σε καιρό κρίσης. Οι περιπέτειες της μνημονικής κοινότητας των μακροχρόνια εγκατεστημένων πακιστανών στην Αθήνα Χρήστος Τσαρουχίδης, Οι «ιστορίες ζωής» και οι «εκδοχές αλήθειας» ως αξιόπιστα τεκμήρια: η περίπτωση των αστέγων στη σύγχρονη Ελλάδα Χριστίνα Αδάμου, Γιάννης Βλαχόπουλος, Παύλος Πανταζής, Μάγια Τσαμπρού, Το χρονικό ενός μακρύ χειμώνα Σάββατο 26 Μαΐου 2012 Πρώτη πρωινή συνεδρία    9:30-11:00    Αίθουσα Σαράτση: Αφηγήσεις ζωής και έμφυλη υποκειμενικότητα Συντονίστρια: Βασιλική Γιακουμάκη Ειρήνη Καμπριάνη, Όταν η βιογραφία και η βιολογία συνομιλούν: η αφηγηματική διαπραγμάτευση του οικογενειακού ιστορικού της ασθένειας Δήμητρα Λαμπροπούλου, Ατομικοί βίοι και ιστορική αλλαγή: η εμπειρία της μεταπολεμικής εσωτερικής μετανάστευσης από την οπτική της προφορικής ιστορίας Νικόλας Χρηστάκης, Μοτοσικλετίστριες: μετανάστριες φύλου στα όρια της α-κοινότητας Ιωάννα Μπιμπλή, Γυναίκες και Κρίση: μια διαπραγμάτευση συνέχειας και αλλαγής Αίθουσα Θ: Προφορική Ιστορία και εκπαίδευση Ι Συντονιστής Κώστας Μάγος Κατερίνα Τρίμη-Κύρου, Κινητοποιώντας την ενσυναίσθηση. προφορική ιστορία ως εργαλείο αντιρατσιστικής αγωγής Γεωργία Κουσερή και Μιχάλης Κατσιμπάρδης, Προφορικές ιστορίες του ολοκαυτώματος και η ερμηνεία τους στο παρόν Ειρήνη Νάκου, Συλλογή και ερμηνεία προφορικών αφηγήσεων ως μαθησιακή διαδικασία σε διαφορετικές βαθμίδες ιστορικής εκπαίδευσης Σοφία Αυγέρη, Από την «εκμάθηση» στη «δημιουργία» ιστορίας. Ένα πρόγραμμα προφορικής ιστορίας για τη βουλγαρική κατοχή με μαθητές Λυκείου Δεύτερη πρωινή συνεδρία 11:00-12:30 Αίθουσα Σαράτση: Από την προσωπική στην κοινοτική μνήμη Συντονίστρια: Πηνελόπη Παπαηλία Αθηνά Δασκαλάκη, Φωτοιστορίες: Η αφήγηση των φωτογραφιών των Μικρασιατών και η μνήμη της Κοινότητας Τρύφων Μπαμπίλης, Photographic traditions and Aegean modernities. An ethnographic biography approach Μάνος Σαββάκης, Η Ιστορία Μου «Είναι» η Ιστορία της Κοινότητας! Ενδυνάμωση, Συλλογική Ταυτότητα και Εικόνες του Εαυτού Γιάννης Ζαϊμάκης, Αμφισβητούμενοι κόσμοι στις παρυφές της πόλης: Η μουσική βιογραφία ενός ρεμπέτη στο διάβα του 20ου αιώνα Αίθουσα Θ: Προφορική ιστορία και εκπαίδευση ΙΙ Συντονίστρια: Ειρήνη Νάκου Ιουλία Πεντάζου, Χρήσεις της προφορικής ιστορίας στην εκπαίδευση: ένα εκπαιδευτικό πείραμα στο Δημοτικό Σχολείο της Πορταριάς Κώστας Μάγος, «Ιστορίες των “άλλων”;»: Οι αφηγήσεις ζωής ως αφετηρία μετασχηματίζουσας μάθησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση Μάνος Δαλκαβούκης και Ιωάννης Μάνος, Ανθρωπολογία, προφορική ιστορία και εκπαίδευση: Καταρτίζοντας μελλοντικούς επαγγελματίες  στη βιωματική μάθηση Νικόλαος Γραίκος, Μαθητικές δράσεις καταγραφής της τοπικής ιστορικής μνήμης. Εκπαιδευτικές προσεγγίσεις και ερωτήματα μεθόδου και νοήματος 12:30-13:00 Διάλειμμα Τρίτη πρωϊνή συνεδρία – 13:00-14:30 Αίθουσα Σαράτση: Θεραπεύοντας με αφηγήσεις ζωής Συντονιστής: Παύλος Πανταζής Στέλιος Πελασγός, Η αφηγηματική κοινότητα και η ανατροφοδότηση της ιστορίας. Ένα βολιώτικο παράδειγμα Αίγλη Μπρούσκου, Ήτανε μια φορά ένας γέρος και μια γριά. Ανταλλάσσοντας παραμύθια με αφηγήσεις ζωής στο γηροκομείο Στέλιος Κρασανάκης, Το μακρύ ταξίδι της γλώσσας μέσα στο σώμα Γρηγόρης Αμπατζόγλου, Ακούγοντας τους άλλους: Βιογραφία και αυτοβιογραφία στο πλαίσιο της ψυχοθεραπευτικής συνάντησης με παιδιά Πρώτη απογευματινή συνεδρία 16:00-17:30 Κοινότητες και προφορικές μαρτυρίες Συντονίστρια: Δήμητρα Λαμπροπούλου Ελένη Κοβάνη, Η πολυσημία των απλών ιστοριών Ιωάννης Κολάκης, Γκρίζες ταυτότητες: Προφορικές μαρτυρίες και αρχειακή έρευνα για τους εξισλαμισθέντες της Χίου Alexandra Pudliszak, Studying Gypsy history in Argentina. The necessity of anthropological approach Kateřina Králová, «Our Tears dried up…»: Personal Accounts of the Greek Community in Czechoslovakia 17:30-18:00  Διάλειμμα Δεύτερη απογευματινή συνεδρία 18:00-20:00  Προφορική ιστορία και βιογραφική έρευνα: μέθοδοι και αναστοχασμοί Συντονίστρια: Τασούλα Βερβενιώτη Χριστίνα Αλεξοπούλου, Ρόλος και θέση του παραλήπτη και συλλέκτη της προφορικής μαρτυρίας κατά τη διαδικασία κατάθεσής της Ρέα Κακάμπουρα, Δευτερογενής αφηγηματική ανάλυση βιογραφικών συνεντεύξεων: Ένα εργαστήρι Μαρία Θανοπούλου και Χρυσάνθη Ζάχου, Ανάμεσα  στην Προφορική Ιστορία και τις προφορικές ιστορίες. Η διαχείριση της συλλογικής μνήμης και ο ρόλος του ερευνητή Γιώργος Τσιώλης, Θεωρητικές και μεθοδολογικές αντιπαραθέσεις στο πεδίο της κοινωνιολογικής βιογραφικής έρευνας Κωνσταντίνα Μπάδα, Επαναχρήσεις και επαναπροσεγγίσεις αρχειακού υλικού προφορικής ιστορίας. Το παράδειγμα ενός corpus ιστοριών ζωής ασημουργών Κεντρική ομιλία Συντονισμός: Ποθητή Χαντζαρούλα 20:00-20:45 Paul Thompson, Is it worth forming an Oral History Society? Some reflections from English experience ΔΕΙΠΝΟ Κυριακή 27 Μαΐου 2012 9:30-11:00 Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης Οι κοινότητες γράφουν την ιστορία τους: Ομάδες προφορικής ιστορίας, εμπειρίες και μέθοδοι Συντονίστρια: Μαρία Θανοπούλου Μαρία Ρεπούση και Χρυσούλα Αναγνωστοπούλου. Το πρόγραμμα προφορικής ιστορίας στα Χανιά της Κρήτης Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Τασούλα Βερβενιώτη, Κατερίνα Κυριακού & Αργυρώ Κυριακούλη, Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης, Η Ιστορία και οι ιστορίες από τη γειτονιά 11:00-11:30 Διάλειμμα Κεντρική ομιλία Συντονίστρια: Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν 11:30-12:00 Robert Perks, Looking critically at different modes of collecting oral history 12:00-14:30 Σύσταση αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας

Πρόσκληση σε συνάντηση με επιζώντες του Ολοκαυτώματος

Την Τρίτη 29 Μαΐου στις 6 μ.μ., στην αίθουσα 315 της Φιλοσοφικής Σχολής (Ζωγράφου), η Ροζίνα Ασέρ Πάρδο, ο Ισαάκ Μιζάν και ο Αλέξανδρος Σιμχά θα μιλήσουν για την εμπειρία τους στη διάρκεια του Β’. Παγκοσμίου Πολέμου

Tου Χάγκεν Φλάισερ Το υψηλό ποσοστό της «Χρυσής Αυγής» μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου αλλάζει τα δεδομένα στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Η ορμητική εμφάνιση του νεοναζισμού στο προσκήνιο, οι συνεχείς εμφανίσεις μελών της Χ.Α. στα μέσα ενημέρωσης με ελλιπή και ανεπαρκέστατη αντιμετώπιση από τους δημοσιογράφους, το νέο κύμα ρατσιστικής βίας, αποτελούν τεράστιο ζήτημα που απαιτεί άμεσες ενέργειες. Ο «αρχηγός» της ΧΑ. πρόσφατα σε δημοφιλή εκπομπή μεγάλου καναλιού αρνήθηκε την ύπαρξη του Ολοκαυτώματος, χωρίς καμία αντίδραση από τον, κατά τα άλλα συμπαθέστατο, δημοσιογράφο. Στην πορεία προς τις εκλογές του Ιουνίου ελπίδα όλων είναι να κατέβουν τα ποσοστά του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος. Ως ιστορικός που 40 χρόνια ασχολούμαι με αυτή την ζοφερή περίοδο και τις έως σήμερα ποικιλόμορφες συνέπειές της, αισθάνομαι πως οφείλω να δράσω. Ένα πρώτο βήμα είναι να δοθεί ο λόγος στους μάρτυρες, και μάλιστα σε έναν χώρο στον οποίο καλλιεργείται η παιδεία και η γνώση, το πανεπιστήμιο. Προς την κατεύθυνση αυτή, σχεδιάζω και άλλες δράσεις μελλοντικά. Καλέσαμε λοιπόν τρεις επιζώντες, την κυρία Ροζίνα Ασέρ Πάρδο και τους κκ. Ισαάκ Μιζάν και Αλέξανδρο Σιμχά να μας μιλήσουν για την εμπειρία τους στη διάρκεια του Β’. Π.Π. Θεωρώ σημαντική την παρουσία φοιτητών όλων των βαθμίδων, προπτυχιακού και μεταπτυχιακού επιπέδου, αλλά και συναδέλφων. Κατά συνέπεια, θα σας παρακαλούσα να γνωστοποιήσετε αυτή την ανακοίνωση προς όποια κατεύθυνση θεωρείτε πως θα ενδιαφερθεί. Γνωρίζουμε όλοι πόσα λίγα διδάσκονται στα σχολεία, αλλά και στα πανεπιστήμια για τη δεκαετία του ’40. Με τις προσπάθειές μου εισήχθη, μόλις αρχές δεκαετίας του ’80, η διδασκαλία της περιόδου στα ΑΕΙ, αισθάνομαι όμως πως τώρα, στη συγχρονία, πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα για να μπει (ή να παραμείνει…) η διδασκαλία της περιόδου «για τα καλά» στα πανεπιστημιακά προγράμματα… Να σας υπενθυμίσω πως από το Νοέμβριο του 2011 έχουμε αποκτήσει στη Φιλοσοφική, στο εργαστήριο Πληροφορικής του 8ου ορόφου, πρόσβαση στο μεγαλύτερο οπτικοακουστικό αρχείο μαρτυριών Ολοκαυτώματος του κόσμου, το Visual History Archive της Shoah Foundation του University Southern California”. Πηγή: Don΄t ever read me

Η Σιωπή ως έγκλημα κατά τον Ποινικό Νόμο

Με αφορμή πρόσφατες αναρτήσεις μου σχετικά με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής και των νενο-ναζιστικών μορφωμάτων στην ελληνική κοινωνία, των οποίων συστατικός λόγος αποτελεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος και ο αντισημιτισμός, που ως έννοιες είναι "εκ των ων ουκ άνευ" του συστημικού τους λόγου (sine qua non, όπως θα αρεσκόταν να λέει ο αρχηγός της Χ.Α., Μιχαλολιάκος), ένας φίλος καλός και γνωστός συγγραφέας μοιράστηκε μαζί μου τον προβληματισμό και το ερώτημα, μήπως θα 'πρεπε οι πνευματικοί άνθρωποι να συντάξουν ένα κείμενο όπου θα εκφράζονταν δύο απαιτήσεις: η ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος και η ποινικοποίηση της διάδοσης ναζιστικών θέσεων και συμβόλων.

Οφείλω να πω ότι κατ'  αρχήν με ανακουφίζει ως άνθρωπο η ύπαρξη πνευματικών ανθρώπων που ανησυχούν για όσα διεκτραγωδούνται στην κοινωνία της Ελλάδας σήμερα, αλλά είμαι εξαιρετικά δύσπιστος στις νομοθετικές πρωτοβουλίες, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτές δεν συνοδεύονται από γενναία πολιτική βούληση.

Σε ό,τι δε αφορά τα θέματα αιχμής που έθεσε ο αγαπητός φίλος, οφείλω να υπομνήσω ότι υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο, ικανό να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα αυτά. Είναι ο ν. 927/1979 που προβλέπει ως ποινικό αδίκημα την πρόκληση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων λόγω χρώματος, φυλής ή έθνους, ο οποίος το 1984 τροποποιήθηκε με την προσθήκη της λέξης θρησκεία, ενώ με νεότερη τροποποίηση του 2001 δίδεται η δυνατότητα και της αυτεπάγγελτης δίωξης.

Ατυχής ή μη στις προβλέψεις του ο νόμος, ερωτώ ωστόσο: πόσες φορές είδατε την εφαρμογή αυτού, όπως και πολλών άλλων νόμων βέβαια, στην ελληνική κοινωνία; Μία φορά και σε αυτήν ο γνωστός θιασώτης της άρνησης του Ολοκαυτώματος και των ναζιστικών ιδεών Κ. Πλεύρης αθωώθηκε στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, με μια απόφαση που σχεδόν αναγνώριζε ως "επιστημονικό πόνημα" το βιβλίο του Οι Εβραίοι-όλη η αλήθεια. Ενδεικτικά παραθέτω απανθίσματα από το "τεράστιο πόνημα" του:

- «΄Ετσι θέλουν οι Εβραίοι, διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα».

- «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές, δηλαδή η μία αποκλείει την άλλη».

- «Η όλη των εγκληματική συμπεριφορά δικαιολογεί τας πράξεις των Ναζί εναντίον των και κάτι περισσότερον. Τας δικαιώνει».

- «Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής: Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο την Ευρώπη από τους Εβραίους».

- «Τους καταφρονούμε δια την ηθικήν των, δια την θρησκείαν των, δια τας πράξεις των, που όλα μαζί αποδεικνύουν ότι είναι υπάνθρωποι».

Η ελληνική πολιτεία πλειοδοτεί σε νομοθετικές πρωτοβουλίες και μεταξύ αυτών σε μια νέα (όχι και τόσο νέα αν σκεφτεί κανείς ότι εκκρεμεί σαν σχέδιο νόμου από τον Φεβρουάριο του 2011), με το σχέδιο νόμου για την "καταπολέμηση ιδιαίτερα σοβαρών μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου σύμφωνα με την Απόφαση-Πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου της 28ης Νοεμβρίου 2008 και την από 7 Μαρτίου 1966 Διεθνή Σύμβαση «περί καταργήσεως πάσης μορφής φυλετικών διακρίσεων» που κυρώθηκε με το Ν.Δ. 494/1970" (το σχέδιο νόμου http://www.opengov.gr/ministryofjustice/?p=1011).

Ακόμα και η καθυστέρηση στην ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου και την ένταξη του στο κείμενο νομοθετικό πλαίσιο, υπονοεί το πολιτικό έλλειμμα ή αλλιώς το έλλειμμα γενναιότητας της ελληνικής Πολιτείας να προασπίσει Έλληνες ή μη πολίτες που απειλούνται με φυλετική, θρησκευτική ή εθνοτική βία.

Όμως η άποψη μου είναι ότι μια θωρακισμένη πολιτισμικά-ιδεολογικά κοινωνία δεν έχει ανάγκη νομοθετικών πρωτοβουλιών για να πράξει τα αυτονόητα: να προλάβει και να αποπέμψει και στη συνέχεια να απομονώσει τα φαινόμενα αυτής της βίας. Αρκεί να μην σιωπά.

Είναι συνεπώς πιο επικίνδυνη η σιωπή των πνευματικών ανθρώπων και αυτή μάλλον θα 'πρεπε να ποινικοποιηθεί, παρά η παρακίνηση σε κενές νομοθετικές πρωτοβουλίες, όταν η ίδια η Πολιτεία (η ίδια η κοινωνία τελικά) δείχνει απρόθυμη να εφαρμόσει. Πρώτα η Κοινωνία στα σπλάχνα της όπου συμβαίνει το γεγονός και στη συνέχεια η Πολιτεία ως εκφραστής της κοινωνικής ανάγκης κι απαίτησης.

Για ο,τιδήποτε συμβαίνει είμαστε απόλυτα όλοι μας συνυπεύθυνοι. Μην τα βάζουμε με την Χρυσή Αυγή -αυτή είναι αρμοδιότητα του ψυχιατρικού ανάκλιντρου. Σε αυτούς που σιωπούν πρέπει να στρέψουμε την κριτική μας. Κι αν ο μέσος πολίτης είναι παρασυρμένος από τον καθημερινό κάματο της επιβίωσης του, ο πνευματικός άνθρωπος, που υποτίθεται ότι είναι σε εγρήγορση και ψάχνει πρώτη ύλη, ας αφήσει για λίγο τις θάλασσες και τα ηλιοβασιλέματα κι ας ακουμπήσει το υπογάστριο της παραπαίουσας κοινωνίας.

Είναι η Βαϊμάρη επίκαιρη;

Τρία βιβλία για τη γερμανική Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, πυροδότησαν σοβαρές συζητήσεις στο πολιτικό πεδίο και τον χώρο των ιδεών

Του Κώστα Καραβίδα Πηγή:http://rednotebook.gr/details.php?id=5038 Το κυρίαρχο μοτίβο πάνω στο οποίο κατασκευάστηκε η ιδεολογική ηγεμονία του φιλελευθερισμού μετά το 1989 συντίθεται τα τελευταία χρόνια στη βάση της εργαλειακής χρήσης του ορθού λόγου και της αποθέωσης της κοινής λογικής, επιχειρώντας να περάσει διαγωνίως το μήνυμα της «θεωρίας των δυο άκρων» (κομμουνισμός= φασισμός) σε σύγχρονες συνειδήσεις που στερούνται συλλογικών ιστορικών βιωμάτων κοινότητας και αλληλεγγύης. Από αυτή την άποψη δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση η ολοένα και πυκνότερη, το τελευταίο διάστημα, επιλεκτική αναφορά του δημόσιου, κριτικού και πολιτικού λόγου στη Βαϊμάρη. Ο Σαμαράς απευθυνόμενος στην Κ.Ο της ΝΔ πριν λίγες μέρες δήλωνε ότι «τα κόμματα των άκρων εκτινάσσονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα.(…) Αυτό μοιάζει πολύ -το λέω να το ακούνε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι- με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Από την άλλη, στα κυρίαρχα media, σχολιαστές όπως ο Παπαχελάς κινδυνολογούν αναφερόμενοι στο ενδεχόμενο «αν γίνουν εκλογές τώρα» να «προκύψει Βουλή Βαϊμάρης», ενώ άλλοι όπως ο Καρακούσης εκφράζουν τη βεβαιότητα ότι «το σύνδρομο της Βαιμάρης απειλεί ευθέως την Ελλάδα». Τι ακριβώς όμως ήταν η Βαϊμάρη και ποιες είναι οι αναλογίες της με το ιστορικό παρόν του κοινωνικού μετασχηματισμού της Ελλάδας και της Ευρώπης; Μια πολιτική ιστορία της Βαϊμάρης Με τον όρο Δημοκρατία της Βαϊμάρης εννοούμε τη σύντομη περίοδο της πρώτης γερμανικής Δημοκρατίας που απλώνεται ανάμεσα στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (1933). Στον πυκνό ιστορικό χρόνο της περιόδου στη Γερμανία συντελέστηκε η κατεδάφιση μιας αυτοκρατορίας (1918), μια κομμουνιστική εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα με τη συνεργασία σοσιαλδημοκρατών και παραστρατιωτικών οργανώσεων (1919, «Σπάρτακος», Λούξεμπουργκ-Λήμπκνεχτ), ένα δημοκρατικό Σύνταγμα (1919), μια ταπεινωτική ειρήνη (Βερσαλλίες 1919), δυο απόπειρες ακροδεξιών πραξικοπημάτων (Καπ 1920, Χίτλερ 1923), μια πληθωριστική έκρηξη (1923), μια περίοδος ευημερίας (1924-29), μια παγκόσμια οικονομική κρίση (1929), η δραματική ύφεση, ανεργία και φτώχεια (1930-32) και η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία με την ψήφο του γερμανικού λαού (1932-33). Το βιβλίο του γερμανού ιστορικού Βίνκλερ παρουσιάζει ευσύνοπτα και έντιμα, από σοσιαλδημοκρατική βέβαια σκοπιά, την πολιτική ιστορία του γερμανικού μεσοπολέμου. Στον πρόλογό του ο Βίνκλερ υποστηρίζει ότι η περίπτωση της Βαϊμάρης  συνιστά μια διδακτική ιστορία περί δημοκρατίας. Ασφαλώς όμως έχει στο νου του τη φιλελεύθερη αστική δημοκρατία που οικοδόμησαν από κοινού σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι και ατύχησε στη Βαϊμάρη. Για τον Βίνκλερ η μεταβίβαση της εξουσίας στον Χίτλερ δεν ήταν αναπόφευκτη. Στην ανάλυσή του αποδίδει την ευθύνη για την αποτυχία της Βαϊμάρης στα λάθη και τις αδυναμίες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (του οποίου σήμερα είναι μέλος) και στην υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας από «τα δυο άκρα» του πολιτικού συστήματος, δηλαδή τους κομμουνιστές και τους εθνικοσοσιαλιστές. Υποστηρίζει ακόμη ότι η Βαϊμάρη κατέρρευσε γιατί το εκσυγχρονιστικό της πρόγραμμα υπήρξε ασύμμετρο. Πέρα όμως από τις γενικές αξιολογικές κρίσεις, που ενέχουν υποκειμενικά κριτήρια, ο Βίνκλερ εξετάζει με νηφαλιότητα τα αίτια και τις συμπεριφορές των προσώπων που διαμόρφωσαν το πολιτικό κλίμα και τις εξελίξεις της εποχής. Από αυτή την άποψη το βιβλίο του είναι πολύτιμο. Η πνευματική ιστορία της Βαϊμάρης Αυτή η περίοδος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ωστόσο, αποτέλεσε ταυτόχρονα μια εποχή άνθησης του πολιτισμού. Το Βερολίνο της «χρυσής δεκαετίας του ΄20» συνιστούσε το πνευματικό κέντρο πολλών καλλιτεχνικών κινημάτων και ρευμάτων της μοντερνιτέ. Περιλαμβάνοντας στο πρόγραμμά της τον εξπρεσιονισμό στη ζωγραφική και τον κινηματογράφο, τον λειτουργικό μοντερνισμό του αρχιτεκτονικού Μπαουχάουζ, τον Ρίλκε και τον Γκεόργκε, τη Σχολή της Φραγκφούρτης, το περιοδικό Die Action, τον Κλέε και τον Καντίνσκι, τον Μπρεχτ και τον Μπένγιαμιν, τον Βάιλ και την Ντίντριχ, τον Αϊνστάιν και τον Χάιντεγκερ, η Βαϊμάρη συνιστά ένα από τα πιο ερεθιστικά κεφάλαια στην ιστορία των ιδεών. Από αυτή τη σκοπιά, ο Πήτερ Γκαίυ παρουσιάζει τη συναρπαστική πνευματική κίνηση της Βαϊμάρης, το πνεύμα της οποίας μεταλαμπαδευόμενο στις ιδέες της Σχολής της Φραγκφούρτης, παραμένει σήμερα κρίσιμα επίκαιρο και βαθιά επιδραστικό στον λόγο όσων επιχειρούν να διατυπώσουν κριτική προσέγγιση του σύγχρονου κόσμου. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν και οι στοχασμοί του πάνω στα ερείπια επανέρχονται στο σύγχρονο στοχασμό που καλείται να κρίνει ανάλογες καταστάσεις. Η καλλιτεχνική Βαϊμάρη, όμως, σύμφωνα με τον Γκαίυ, δεν ήταν μια κουλτούρα κλεισμένη σε γυάλα. Στο πολύ αξιόλογο βιβλίο του ο ιστορικός διαμορφώνει ένα σχήμα της εξέλιξης των πνευματικών αναζητήσεων της εποχής στηριγμένος στην πολιτική ιστορία με την οποία βλέπει παράλληλη πορεία. Από το 1918 ως το 1924, εποχή πολιτικών αναταραχών, ήταν ο καιρός του πειραματισμού στις τέχνες. Μεταξύ 1924 και 1929, όταν η Γερμανία απολάμβανε σταθερότητα, οι τέχνες πέρασαν στη φάση της Neue Sachlichkeit, της αντικειμενικότητας. Και ύστερα, ανάμεσα στα 1929 και 1933, τα χρόνια της καταστροφής, η χώρα πέρασε στη φάση του κιτς και την απίσχνασης του κριτικού λόγου. Ο Γκαίυ περνά με θαυμάσιους ελιγμούς από την πολιτική στην πνευματική ιστορία επιδιώκοντας να αναδείξει τη στενή τους συνάφεια. Το βιβλίο του, γραμμένο στο κλίμα του αμερικανικού ΄68, υπερασπίζεται το αίτημα για μια τέχνη που να μην είναι διακοσμητική και για έναν στοχασμό που να είναι κριτικός. Το πολυφωνικό μυθιστόρημα της Βαϊμάρης Το βιβλίο που επιμελήθηκε ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος για τη Βαϊμάρη περιλαμβάνει κείμενα ενός τόμου που κυκλοφόρησε από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια το 1994 υπό τον τίτλο The Weimar Republic Sourcebook με την επιμέλεια των Anton Kaes, Martin Jay και Edward Dimendberg. Πρόκειται για μια επιλογή κειμένων που γράφτηκαν την εποχή εκείνη από πρόσωπα που διαδραμάτισαν ρόλο και βίωσαν την περιπέτεια της Βαϊμάρης. Ανάμεσα στα κείμενα ξεχωρίζει η σκοπίμως αντιστικτική παράθεση του μανιφέστου της Ομάδας «Σπάρτακος» και της ομιλίας που απηύθυνε ο δρ. Γκαίμπελς προς τους αριστερούς της Γερμανίας, «χρησιμοποιώντας μια διφορούμενα “ριζοσπαστική” (και συγχρόνως δημαγωγική) γλώσσα την οποία βλέπουμε σήμερα να ξανανθίζει στη λαϊκιστική και εθνοτσαρλατάνικη ρητορική της νεοελληνικής ακροδεξιάς», όπως επισημαίνει εύστοχα στο εισαγωγικό του σημείωμα ο επιμελητής της ελληνικής έκδοσης. Το βιβλίο φανερώνει τον πολυφωνικό χαρακτήρα της Βαϊμάρης. Όμως ο Λυκιαρδόπουλος σχολιάζει καίρια το κατά τη γνώμη του πολυτιμότερο δίδαγμα της Βαϊμάρης: «Σε περιπτώσεις κρίσεων δεν υπάρχει “Κέντρο”, αλλά μόνον τα δυο “άκρα”». Πόσο νερό χωράει στο κρασί της Αριστεράς; Και τα τρία βιβλία για τη Βαϊμάρη είναι αξιανάγνωστα. Όταν όμως οι αναγνώσεις αυτών γίνονται μέσα στο πλαίσιο της επιχείρησης ιδεολογικής αυτοεπιβεβαίωσης και επαλήθευσης του κυρίαρχου φιλελεύθερου σχήματος, τότε αδικείται κατάφωρα το περιεχόμενο και το πνεύμα των εν λόγω έργων.  Όσες αναγωγές της Βαϊμάρης επιχειρούνται στο σήμερα, δεν μπορούν να αποκρύψουν τις ιδεολογικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούν. Προκειμένου να στηριχτεί σε ιστορικά παραδείγματα η συλλογιστική και τα θεωρητικά σχήματα με τα οποία ερμηνεύεται η σύγχρονη πραγματικότητα από ένα σημαντικό τμήμα της πολύπτυχης πια φιλελεύθερης σκέψης, αγνοούνται συνειδητά τα καίρια ερωτήματα που θέτουν τα βιβλία και η εμπειρία της Βαϊμάρης. Και τα καλά βιβλία πάντα θέτουν ερωτήματα περισσότερα από τις απαντήσεις που δίνουν. Ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύονται τα μαθήματα της Βαϊμάρης από τους πολλαπλούς αποδέκτες τους, τόσο στην αριστερά όσο και στη δεξιά, φανερώνει αμηχανία. Και τούτο γιατί τελικά έτσι όπως γίνεται η ανάγνωση, εμποδίζεται η κριτική ανάλυση προσκρούοντας σε ιδεολογικές παρωπίδες. Τα ερωτήματα που θέτει η Βαϊμάρη στην τρέχουσα ελληνική και ευρωπαϊκή συγκυρία, για όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αποδέχονται τις βασικές αρχές της νεωτερικότητας, είναι πολλαπλά και για την απάντησή τους απαιτείται διαλεκτικός στοχασμός και όχι δογματική προσήλωση. Γιατί απέτυχε και αποτυγχάνει η σοσιαλδημοκρατία; Ποια είναι τα περιθώρια προσαρμογής της σοσιαλδημοκρατίας και από ποιο σημείο και έπειτα ξεκινά η αυτοαναίρεσή της, όπως έλεγε ο Τρότσκι. Πού οδηγεί τη δημοκρατία η αξιοποίηση αντιδημοκρατικών και κοινωνικά αντιδραστικών μεθόδων στον αγώνα κατά των άκρων (συμφωνία Έμπερτ-παραστρατιωτικών); Πού οδηγεί τους λαούς το αίσθημα της ταπείνωσης και της αδικίας (Βερσαλλίες-ναζισμός); Πού οδηγεί η επαναφορά της ρητορικής του σοσιαλφασισμού από ένα τμήμα της Αριστεράς, που βλέπει ως μεγαλύτερο εχθρό του τη σοσιαλδημοκρατία; Πού οδηγεί το μίσος της σοσιαλδημοκρατίας για τις ριζοσπαστικότερες προσεγγίσεις (μίσος απέναντι στον Λήμπκνεχτ και τη Λούξεμπουργκ, επιείκεια απέναντι στον Κάπ και τον Χίτλερ). Ποιες πολιτικές δυνάμεις ενισχύονται μετά τις βαθιές οικονομικές κρίσεις; Πόσο ανεξέλεγκτη μπορεί να γίνει μια κατάσταση πραγμάτων αν υποτιμηθεί; Σε τι εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις οδηγεί η λογική της κατασκευής εσωτερικού εχθρού στη δημοκρατία; Τι συμβαίνει όταν αφήνεται κενό εξουσίας; Τι αποτελέσματα φέρνουν οι ευκαιριακές πολιτικές συμμαχίες στη βάση της αποφυγής του κινδύνου των άκρων; Πώς η αριστερά όταν πορεύεται χωρίς εθνικό αίσθημα αφήνει προνομιακό πεδίο για την καπήλευση της ιδέας της πατρίδας στους εθνικιστές και τον φασισμό; Πώς η διάτρητη θεσμική και συνταγματική συγκρότηση ενός εθνικού (Γερμανία) ή υπερεθνικού (Ε.Ε) σχηματισμού επιτρέπει και επιβάλλει με τον καιρό την αυτοκατάργησή του; Αυτό που επιβεβαιώνουν οι περισσότερες συστημικές αναγνώσεις της Βαϊμάρης είναι η ολοκληρωτική και απροκάλυπτη πια προσχώρηση τόσο της φιλελεύθερης/αστικής δεξιάς όσο και της φιλελεύθερης/εκσυγχρονιστικής αριστεράς, με ετεροχρονισμένο ενθουσιασμό, στα credo του ιστορικού αναθεωρητισμού. Η θεμελιώδης πια παραδοχή από μεγάλο μέρος της φιλελεύθερης διανόησης της «θεωρίας των δυο άκρων» έρχεται σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για την ευρωπαϊκή αριστερά, περίοδο αμυντικής αμηχανίας, μετά την ολομέτωπη επίθεση του φιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται βέβαια για μια προσέγγιση εμπαθή και ανιστορική, που δεν διακρίνει την ιστορική και πολιτισμική διάζευξη που σημειώθηκε ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις ναζιστικές ιδέες. Το άμεσο αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι η αφαίρεση από την Αριστερά του ιστορικού, ηθικού της πλεονεκτήματος, για την απώλεια του οποίου ασφαλώς και η ίδια έχει βάλει το χεράκι της. Ο Άγγελος Ελεφάντης αναφερόμενος στη χυδαία εξίσωση του ιστορικού αναθεωρητισμού, κομμουνισμός= ναζισμός, χωρίς να παραβλέπει τα γκουλάγκ, την κόκκινη βία και τις μαζικές εκτελέσεις, έγραψε με εφηβικό πάθος ότι «από την παράταξή μας [Αριστερά] ξεπήδησε ένας στοχαστής που έλεγε ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Δεν ξέρω κανένα που να υποστηρίζει ότι ο καπιταλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Στα καπιταλιστικά λογιστήρια η δημοκρατία δεν έχει ανοιγμένη μερίδα. Ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει». Η Ιστορία τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται από πολλούς ως ιδεολογικό καταφύγιο, με το σκεπτικό ότι για όλους έχει… ράμματα. Είναι όμως τουλάχιστον υποκριτικό  να επικαλείται κανείς σήμερα την ασθενική δημοκρατία της Βαϊμάρης και την υπονόμευσή της από τα άκρα, ενώ κάνει τα στραβά μάτια στη θεσμική εκτροπή των δημοκρατικών λειτουργιών του πολιτεύματος από τις κατεξοχήν αστικές και φιλελεύθερες «δημοκρατικές» δυνάμεις. Είναι αντιφατικό να χύνονται δάκρυα για τη Βαϊμάρη και να μην τοποθετείται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας το ζήτημα της δημοκρατίας, επαναφέροντας την κινδυνολογία των άκρων με αφορμή το δημοσκοπικό φούσκωμα της Αριστεράς. Και μάλιστα η κριτική να προέρχεται από τη γονατισμένη σοσιαλδημοκρατία που συνθηκολογεί με αντιδημοκρατικές δυνάμεις όταν είναι στην εξουσία και αισθάνεται απειλή. Όταν οδεύουμε ως ανθρωπότητα σε μετα-πολιτικές λύσεις, όταν η πανούργα Ιστορία διαγράφει πρωτόγνωρες τροχιές υπέρβασης των όποιων υπολειμμάτων της νεωτερικότητας για τον ρόλο της πολιτικής, είναι παρακινδυνευμένος κάθε λόγος περί Βαϊμάρης. Ο ιδεολογικός στραβισμός μεγάλου τμήματος της σύγχρονης φιλελεύθερης διανόησης, των αυτοαποκαλούμενων δυνάμεων της υπευθυνότητας και της λογικής, δεν μπορεί να διακρίνει ότι ο εχθρός της δημοκρατίας δεν βρίσκεται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Και αυτό συνιστά τον ουσιαστικότερο κίνδυνο της Δημοκρατίας. Heinrich A. Winkler, Βαϊμάρη. Η ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933. μτφρ. Άντζη Σαλταμπάση, Πόλις, Αθήνα 2011. Φωνές από τη Βαϊμάρη, μτφρ. Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 2011 Πήτερ Γκαίυ, Η πνευματική ζωή στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (Γερμανία 1919-1933), μτφρ. Βασίλης Τομανάς, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2010

Ο Sigmund Freud για Πρωθυπουργός

Ένα μπουλούκι στη Βουλή

"Ο Φρόυντ μαζί με τον Μπρόιερ δημοσίευσε αποτελέσματα των δοκιμών τους στις Μελέτες για την Υστερία (Studien über Hysterie, 1895), έργο από το οποίο θεωρείται πως αναδύθηκε η Ψυχανάλυση (ειδικότερα το κεφάλαιο με τίτλο «Περί του ψυχικού μηχανισμού των υστερικών φαινομένων»). Ο Φρόυντ επιθυμούσε να απελευθερωθεί από τη μέθοδο της ύπνωσης, την οποία απαρνήθηκε οριστικά ως θεραπευτική μέθοδο το 1896, και σταδιακά μετατοπίστηκε από την καθαρτική μέθοδο στην ψυχαναλυτική. Μέσα από μία τεχνική ελεύθερων συνειρμών του ασθενούς, παρατήρησε πως αναδυόταν στην επιφάνεια ένας σημαντικός αριθμός από μνήμες του, που αφορούσαν σεξουαλικές εμπειρίες, γεγονός που τον οδήγησε στη βαθύτερη διερεύνηση του ρόλου των σεξουαλικών παραγόντων στις νευρώσεις".

Απολαύστε λοιπόν μέρικα από τα νέα μέλη του Κοινοβουλίου...... 

Αναρωτηθείτε τι κάνατε μέσα στο παραβάν κι έξω από αυτό.

Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα, Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Αφιερώστε λίγο από το χρόνο σας:
http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/2.html